2020: interview Bianca in "In Beeld"
“Ik maakte al een poosje foto’s zonder dat ik eigenlijk wist hoe het technisch allemaal moest. Ongeveer zeven jaar geleden werd ik lid van fotoclub Diafragma in Leidschendam.”
Sindsdien is er op het vlak van de fotografie veel gebeurd. Bianca voert nu de top aan van de ranking-lijst van de Fotobond. Als je foto’s instuurt voor een wedstrijd, b.v. Foto-Individueel of de Bondsfotowedstrijd, krijg je met een bepaalde hoge score goud, zilver of brons voor je foto. Deze scores worden sinds 2018 verzameld en gerankt. Bianca werd in 2019 samen met Marcel van Balken gehuldigd met de hoogste onderscheiding die de Fotobond in deze hanteert, namelijk Topfotograaf, en dit jaar werd ze BMK-kandidaatlid. Ik zeg het maar even, want Bianca is zelf te bescheiden om hierover de loftrompet te steken.
“Gewoon, foto’s maken vind ik heerlijk, het lijkt wel of het steeds een soort magisch moment voor mij is. Ik deed aan redelijk wat Fotobond-wedstrijden mee. Niet zozeer ‘om te winnen’, maar ik twijfel best vaak over mijn foto’s en wil graag het oordeel van onafhankelijke buitenstaanders horen.”
De erkenning heeft niet alleen de onderscheiding Topfotograaf opgeleverd, maar is ook een geweldige stimulans in de ontwikkeling van haar fotografie geweest.
“Ik fotografeerde wat ik mooi vond en zich per toeval aandiende. Dat betekende dat de onderwerpen heel uiteenlopend waren. Kennelijk waren het goede foto’s, maar voor mijzelf miste ik op een gegeven moment toch ook wel wat. Mede op aanraden van anderen ben ik me meer gaan specialiseren.
“Op dit moment richt ik me vooral op portretten en stillevens. En als ik de stilte en de rust zoek trek ik eropuit in de natuur. Dan laat ik het moment van fotograferen over me heen komen. Eigenlijk word ik verrast door wat ik tegenkom en intuïtief interessant vind. Bij de portretten en stillevens denk ik meer na hoe ik het hebben wil. Het moet meer zijn dan een registratie. Ik besteed ook steeds meer aandacht aan de nabewerking om er mijn eigen beeld van te maken en mijn gevoel erin te leggen.”
Als tandartsassistent ziet ze dagelijks veel verschillende mensen en ze vertelt dat ze af en toe ook een patiënt vraagt of die voor haar zou willen poseren. Maar ook veel vrienden of kennissen, en een enkele keer vraagt ze iemand die ze op straat tegenkomt.
“Dat laatste vind ik wel lastig. Iemand hoeft zeker niet knap te zijn. Het is de uitstraling waarop ik let. Dat kan de vorm van het gezicht zijn, de oogopslag of een soort eigenzinnige blik die ik meen te herkennen. Als er een aantal op mijn lijstje staan, huur ik een studio en ga daadwerkelijk aan de slag. Ik heb dan al heel wat keren in mijn hoofd de foto’s gemaakt, omdat het voor mij belangrijk is dat ik laat zien hoe ik naar die man, vrouw of kind kijk. Ik probeer de essentie vast te leggen van het ‘wezen van iemand’. Ik laat graag het ingetogene zien, iets van het binnenste, wat dat dan ook mag zijn. Het is natuurlijk veel meer mijn kijk op die ander die ik met gevoel wil verbeelden.”
In haar portretfoto’s gebruikt ze nauwelijks attributen. In de stillevens kan ze daar natuurlijk niet omheen. Ook dan zie je dat ze streeft naar een eenvoudige beeldopbouw. In het afgelopen jaar heeft ze veel stillevens gemaakt met vissen en vazen. Wat is het toch dat de vis in veel stillevens, al sinds 1600 in trek bij schilders, prominent aanwezig is? Bianca noemt vissen karaktervolle beestjes. “Bovendien hebben ze mooie vormen en kunnen ze goed gestileerd worden in de foto’s. En dat priemende oogje dat je niet loslaat en steeds maar blijft aankijken.”
In de serie van twaalf vis-vaas-foto’s, waarmee Bianca afgelopen voorjaar het predicaat kandidaat-BMK behaalde, gaat het om nog veel meer. De foto’s hebben een hoge esthetische en kunstzinnige waarde, met name door de rijke detaillering en textuur van de ‘huid’ van de vis en de vaas. De zachte diffuse lichtvoering maken de foto’s enigszins vervreemdend, romantisch en verstillend. De tegengestelde vormen van de vis en de vaas, in de kunst vormcontrast genoemd, zorgen voor een bepaalde spanning. Verder zie je een soort van versmelting van de vis en vaas door de kleurtoon in de beelden. Kortom, vorm en inhoud spelen een spel met elkaar. In haar foto’s wordt, als grootste gemene deler, een stemming opgeroepen die zich laat omschrijven als van een zekere weemoed of melancholie.
Bianca geeft aan dat ze haar fotografie inhoudelijk verder wil ontwikkelen. Zowel de Huiskamer als de BMK-groep lijken mij heel geschikte platforms daartoe. We gaan zeker nog van haar horen en vooral zien!
